30.4.13

Όσο γράφω τον τίτλο, αναρωτιέμαι για τη φύση του μπλογκ και για το πόσο χρειάζεται η διάκριση προσωπικού/φαντασιακού. Ίσως να πρέπει να αντιμετωπίσεις το μπλογκ σαν το ημερολόγιο που υποτίθεται ότι είναι. Ίσως πάλι να μην ενδιαφέρεται κανείς και να πετάς εκτός το κοινό σου (ποιό κοινό ρε κακομοίρη?) Βλέποντας και κάνοντας υποθέτω.

Ας πούμε ότι γράφεις κάτι. Δεν είναι δύσκολο να το κάνεις είναι η αλήθεια.
Πρέπει απλά να μιλήσεις για τον Ζακ Μπραφ και το νέο του Kickstarter πρότζεκτ.
Επίσης πρέπει να πάρεις τηλέφωνο τη M. για να κανονιστείς για τη σημερινή συνέντευξη για μια ταινία που ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΔΕΙ ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΗΛΙΘΙΟΣ ΜΠΑΦΙΑΡΗΣ ΠΟΥ ΞΕΧΝΑΕΙ.

Κουνάω το πόδι μου όσο γράφω και τρίβεται πάνω στον πούτσο μου και μου σηκώνεται.
Αναρωτιέμαι αν είναι ΟΚ να πάω να την παίξω στο γραφείο. Όχι πως δεν το χω κάνει στο παρελθόν.
Αλλά τώρα έχω να τελειώσω κάτι.
Ένα άρθρο για τον Ζακ Μπραφ.

Ο Μπουκόφσκι τελικά έκανε πολύ κακό.
Έδωσε την καταστροφική αίσθηση σε easily impressionable παιδάκια σαν κι εμένα ότι το να μιλάς για το τι ΔΕΝ κάνεις και για το σεξ που θα ήθελες να κάνεις, χρησιμοποιώντας τις βρισιές που λες καθημερινά και σπάζοντας
ένα κανονικό 
γραμμικό κείμενο
σε κάτι που μοιάζει με ποιήμα
είναι ποιήμα.

Όχι. Δεν είναι. Είμαι απλά εγώ που γράφω μαλακίες για κυριολεκτικές μαλακίες.
Εκτός αν είμαι ποιητής, και αυτό που γράφω είναι όντως ποίηση για τον πούτσο.
Δεν με χαλάει.
Αλλά, απ' την άλλη, you should never buy your own press...

12.4.13

Well, I guess this is growing up.

Σήμερα έφαγα παστίτσιο με πηρούνι (χωρίς να είναι καν διαλυμένο)
και ξεβούλωσα και καθάρισα το νιπτήρα του μπάνιου. 
Με χλωρίνη. Όλο. Μόνος μου.
Και η μάνα μου ήταν στο σαλόνι, δίπλα μου.
Και δεν νιώθω άρρωστος.