Πόσες γκόμενες γράφουν σε πρώτο πρόσωπο χρησιμοποιώντας ποιητικοφανείς μεταφορές ελπίζοντας να τις αποκρυπτογραφήσει ο γκόμενος για τον οποίο προορίζονται, όσο θαμπώνεται το υπόλοιπό κοινό από την λογοτεχνικότητα τους?
Πόσοι φίλοι έχουν blog και δεν μου το λένε και το ανακαλύπτω μετά από καιρό και είναι σχεδόν αστείο?
Suicide notes που δεν διάβασε ποτέ κανείς και έτσι δεν έχει λόγο ύπαρξης η αυτοκτονία. For now...
Ποίος ο λόγος να έχεις ένα γαμημένο blog? Ειδικά αν δεν το λες σε κανέναν?
Αν θες ημερολόγιο κράτα το στο πατροπαράδοτο τετραδιάκι. Αν θες τον κόσμο να σε ακούσει μίλα του.
Αν δεν είσαι ικανός να μιλήσεις σε κόσμο ή αν είσαι τόσο ψωνάρα που πιστεύεις ότι αυτά που λες πρέπει να υπάρξουν και γραπτά και μάλιστα δημοσίως για να μην στερήσεις την κάθε εξυπνάδα σου ή κλαψομουνίαση σου από το σύμπαν, τότε φτιάξε το γαμημένο το blog. Αλλά πες το και στο σύμπαν για να το ξέρει γιατί αλλιώς η μοναξία ενός blog χωρίς αναγνώστες σε κάνει να μοιάζεις με τον τύπο που μιλάει μέσα από τα δόντια του στην πλατεία και κανείς δεν ξέρει τι λέει.
Ίσως βέβαια αυτό σου φαίνεται ελκυστικό. So be it.
Αποφάσισα κι εγώ λοιπόν να κάνω blog. Το σκέφτομαι εδώ και κάτι χρονία και το συζητάω συχνά αλλά δεν το είχα κάνει μέχρι σήμερα για δύο λόγους.
1. O καθένας έχει ένα γαμημένο blog. Είναι σχεδόν κλισέ, πασέ θα έλεγε κανείς, αν η λέξη "πασέ" δεν ήταν τόσο 10 minutes ago όσο η έκφραση "10 minutes ago".
2. Βαριόμουνα. Τείνω να προτιμώ να αραδιάζω τις θεωρίες και τις αμπελοφιλοσοφίες μου σε όσο το δυνατόν λιγότερο νηφάλιους φίλους μου και να παίρνω εκείνη την ώρα το feedback. Ή το κενό βλέμμα του απλά-υπομένω-τις-μαλακίες-σου-μέχρι-να-έρθει-η-σειρά-μου-να-μιλήσω. Άσε που το να κάτσω και να γράψω απαιτεί έναν minimum κόπο. Και δεν μ'αρέσει ο κόπος. Προτιμώ να κάθομαι και να πίνω ένα τσιγάρο. 'Η ν'αραδιάζω θεωρίες. Ή να βλέπω ταινίες. 'Η να τραβάω μαλακία. Ειδικά αν έχω πιέι ένα τσιγάρο πιο πριν.
Αποφάσισα όμως να το φτιάξω το γαμημένο το blog! Βλέπετε ανήκω σε εκείνη την κατηγορία που περιέγραψα πριν. Είμαι ψωνάρα. Δεν μου φτάνει να παραληρώ στους φιλούς μου. Θέλω ένα μεγαλύτερο κοινό. Αν και μάλλον το μόνο κοινό μου θα είναι οι ίδιοι οι φίλοι μου. Τί να κάνεις όμως? A man's gotta do what a man's gotta do. Κι αν αυτό είναι ένα blog τότε ο περί ου ο λόγος man είναι ελαφρώς για τον πούτσο.
Τί θα διαβάζετε λοιπόν εδώ?
Όποια ιδιοφυή ή ηλίθια θεωρία μου κατεβαίνει στο κεφάλι. Θα προσπαθήσω να αποφύγω να έχω ένα τόσο προσωπικό στυλακί όσο τα υπόλοιπα blogs. Η δική μου ανασφάλεια και προσπάθεια να έρθω σε μια κάποια επαφή με κάποιον στον ψυχρό, τούτο κόσμο θα γίνεται εμφανής μέσω των γενικοτήτων που θα χρησιμοποιώ. Το "η γενιά μας" μάλλον θα σημαίνει "εγώ". Αλλά να ξέρετε ότι θα πιστεύω οτιδήποτε γράφω.
Οκ, και εδώ τελειώνει το πρώτο μου post, που ελπίζω να μην έχει καμία σχέση με τα επόμενα.
Πόσοι φίλοι έχουν blog και δεν μου το λένε και το ανακαλύπτω μετά από καιρό και είναι σχεδόν αστείο?
Suicide notes που δεν διάβασε ποτέ κανείς και έτσι δεν έχει λόγο ύπαρξης η αυτοκτονία. For now...
Ποίος ο λόγος να έχεις ένα γαμημένο blog? Ειδικά αν δεν το λες σε κανέναν?
Αν θες ημερολόγιο κράτα το στο πατροπαράδοτο τετραδιάκι. Αν θες τον κόσμο να σε ακούσει μίλα του.
Αν δεν είσαι ικανός να μιλήσεις σε κόσμο ή αν είσαι τόσο ψωνάρα που πιστεύεις ότι αυτά που λες πρέπει να υπάρξουν και γραπτά και μάλιστα δημοσίως για να μην στερήσεις την κάθε εξυπνάδα σου ή κλαψομουνίαση σου από το σύμπαν, τότε φτιάξε το γαμημένο το blog. Αλλά πες το και στο σύμπαν για να το ξέρει γιατί αλλιώς η μοναξία ενός blog χωρίς αναγνώστες σε κάνει να μοιάζεις με τον τύπο που μιλάει μέσα από τα δόντια του στην πλατεία και κανείς δεν ξέρει τι λέει.
Ίσως βέβαια αυτό σου φαίνεται ελκυστικό. So be it.
Αποφάσισα κι εγώ λοιπόν να κάνω blog. Το σκέφτομαι εδώ και κάτι χρονία και το συζητάω συχνά αλλά δεν το είχα κάνει μέχρι σήμερα για δύο λόγους.
1. O καθένας έχει ένα γαμημένο blog. Είναι σχεδόν κλισέ, πασέ θα έλεγε κανείς, αν η λέξη "πασέ" δεν ήταν τόσο 10 minutes ago όσο η έκφραση "10 minutes ago".
2. Βαριόμουνα. Τείνω να προτιμώ να αραδιάζω τις θεωρίες και τις αμπελοφιλοσοφίες μου σε όσο το δυνατόν λιγότερο νηφάλιους φίλους μου και να παίρνω εκείνη την ώρα το feedback. Ή το κενό βλέμμα του απλά-υπομένω-τις-μαλακίες-σου-μέχρι-να-έρθει-η-σειρά-μου-να-μιλήσω. Άσε που το να κάτσω και να γράψω απαιτεί έναν minimum κόπο. Και δεν μ'αρέσει ο κόπος. Προτιμώ να κάθομαι και να πίνω ένα τσιγάρο. 'Η ν'αραδιάζω θεωρίες. Ή να βλέπω ταινίες. 'Η να τραβάω μαλακία. Ειδικά αν έχω πιέι ένα τσιγάρο πιο πριν.
Αποφάσισα όμως να το φτιάξω το γαμημένο το blog! Βλέπετε ανήκω σε εκείνη την κατηγορία που περιέγραψα πριν. Είμαι ψωνάρα. Δεν μου φτάνει να παραληρώ στους φιλούς μου. Θέλω ένα μεγαλύτερο κοινό. Αν και μάλλον το μόνο κοινό μου θα είναι οι ίδιοι οι φίλοι μου. Τί να κάνεις όμως? A man's gotta do what a man's gotta do. Κι αν αυτό είναι ένα blog τότε ο περί ου ο λόγος man είναι ελαφρώς για τον πούτσο.
Τί θα διαβάζετε λοιπόν εδώ?
Όποια ιδιοφυή ή ηλίθια θεωρία μου κατεβαίνει στο κεφάλι. Θα προσπαθήσω να αποφύγω να έχω ένα τόσο προσωπικό στυλακί όσο τα υπόλοιπα blogs. Η δική μου ανασφάλεια και προσπάθεια να έρθω σε μια κάποια επαφή με κάποιον στον ψυχρό, τούτο κόσμο θα γίνεται εμφανής μέσω των γενικοτήτων που θα χρησιμοποιώ. Το "η γενιά μας" μάλλον θα σημαίνει "εγώ". Αλλά να ξέρετε ότι θα πιστεύω οτιδήποτε γράφω.
Οκ, και εδώ τελειώνει το πρώτο μου post, που ελπίζω να μην έχει καμία σχέση με τα επόμενα.
